Als je als volwassenen niet lekker in je vel zit is het vaak al lastig om precies te zeggen wat je voelt en hoe dit komt. Voor kinderen is dit net zo moeilijk of eigenlijk nog moeilijker. Kinderen zijn zich vaak niet bewust van hun gevoelens, kunnen er geen woorden aangeven of hebben er gewoon nog geen worden voor. Kinderen communiceren via spel.
Met hun spel laten zij zien wat hen diep van binnen bezig houdt, wat het beleefd en hoe hij dit heeft ervaren. Het kind is zich hier niet bewust van en kan daarom gewoon lekker spelen. Als therapeut zorg ik voor de voorwaarden; het kind is de baas, alles is goed en ik ben er voor hem. Door goed te kijken en te luisteren probeer ik het kind zo goed mogelijk te begrijpen en te kijken wat het nodig heeft. Dit doe ik door woorden te geven aan het spel dat het kind laat zien. Zo ontstaat er bewustwording van de gevoelens, komt er inzicht en later kun je binnen het spel ook eventuele oplossingen aandragen. Alles gebeurt binnen het spel waardoor het kind zich vrij voelt om alles te uiten. Het gaat immers niet over hemzelf. Tijdens de therapie krijg het kind mijn onvoorwaardelijke aandacht. Zo zorg ik ervoor dat het kind zich helemaal gezien en gehoord voelt, zich veilig voelt om zich helemaal te laten zien. Zo voelen ze dat alles kan en mag, dat alles goed is in de spelkamer en dat je hier geen fouten kan maken.
Spel bevindt zich op de grens tussen verbeelding en werkelijkheid en biedt de mogelijkheid tot zelfontwikkeling en tot expressie van wat een kind nog niet verbaal kan uiten. Het geeft kinderen de mogelijkheid spanning te ontladen en gevoelens te uiten. Daardoor kunnen zij hun ervaringen verwerken en experimenteren met allerlei vormen van nieuw gedrag.